Zijn.
We hoeven het alleen maar te erkennen. Het antwoord van onze aanhoudende vragen: Wat moet ik doen om het te worden, het Zijn?
De drang om te scheppen om erbij te horen? Om een geliefd iemand te zijn?
Onze werkelijkheid door krijgen / inzien wat zich steeds in ons leven herhaald?
Is het “slechts” erkennen en toelaten, naarmate er meer duidelijkheid / inzicht over onszelf ontstaat?
Wanneer de bewustwording van dat zijn er is, vindt er dan een verandering plaats van ons Nieuwe Zijn?
Dat nieuwe is echter niet nieuw, dat lijkt maar zo, vooral voor de buitenwereld.
Het is in wezen die we in potentie al waren, de blauwdruk die we zijn.
Zou het ook kunnen zijn dat verandering gewoon gebeurt omdat de werkelijkheid ons vormt?
Kunnen we iets doen om onszelf te redden? Naar mijn idee wel, namelijk door:
Eerlijk zijn, waar mogelijk.
Ontvankelijk waar dat kan.
Is het zo dat, hoe meer jij je best doet, harder werkt, je het afstoot?
Zijn we dan slaaf van onszelf?
Worden zoals we bedoelt zijn te Zijn. Moeten we daar wel zoveel moeite voor doen?
Bij de geboorte zijn we afhankelijk, ontvankelijk.
Gaan we daar weer naar toe, zoals we hier op aarde kwamen, vanuit de moederschoot?
Met alle kwaliteiten in ons. Al ons – dan nog slapende,- scheppende vermogen,
door onze maskers af te leggen en te ontspannen.
Dat kan denk ik het makkelijkst als je wat ouder wordt, meer lessen hebt geleerd, ontspannender bent,
je best niet meer zo hoeft te doen, niet meer zo vooraan in de race van geld verdienen, verplichtingen enzovoort.
Alleen, hoe mooi en fijn zou het zijn als jij als jongere dat al kan doen.
Wellicht kan jij er ook al Zijn,
dat je durft je sterke en zwakke kanten aan je zelf te laten zien.
Dat je durft te erkennen dat je soms wantrouwig bent,
dat je durft je innerlijke isolement op te geven en naar buiten te treden.
Dat je durft de muur tussen jou en de ander te slechten.
Dat je in staat bent de innerlijke druk te ventileren.
Dat je stopt jezelf en eventueel de ander te manipuleren.
Dat je durft je zwakke en sterke kanten aan de buitenwereld te tonen.
Wat een VRIJHEID is er dan ontstaan/geschapen.
We kunnen stoppen met onszelf te oordelen en beschuldigen.
Je bent terug bij je eenheid, je onderdrukte of weggestopte gevoelens zijn verdwenen,
je ervaart ware liefde voor jezelf.
Dan kan je zeggen: Ik Ben. Wij ZIJN.
ZIJN, zoals jij ten diepste bent.
Margaretha