Vanmiddag voelde ze zich moe, ze had zere benen en haar werk ging erg traag. Het lijkt wel of haar lichaam wat grieperig aanvoelt.
Ze is zelfs een uurtje naar bed gegaan en dat doet ze niet zo vaak. Het hele weekeinde voelt ze zich anders dan anders, wat zou er toch zijn, hangt haar iets boven het hoofd? Gisteren miste ze weer de connectie met haar gezin. Even met elkaar een kopje koffie of thee drinken, praten over wat ieder doet, gewoon, gezellig en onbevangen. Het is er even niet. Wat dan helpt zijn de zinnen verzetten, een korte wandeling deed haar wel goed alleen bleef er een ongemakkelijk gevoel op de achtergrond aanwezig. Doordat ze er naar kijken kon en ze het deels herkende, verdween het weer.
Vanmiddag wordt dat gevoel weer krachtiger.. wat is het toch?
Pas geleden was de sterfdag van hun kleinzoontje, zou dat nog parten spelen? Het verdriet in dat gezin en van ieder? Er is iets anders, dat voelt ze, maar wat? Ze heeft het er met haar man over. Hij weet dat dit gevoel bij haar aanwezig is.
“Het is vandaag precies 3 jaar geleden dat we in dat gebouw waren, zou daar je gevoel vandaan komen?”
Ja, verhip. 3 jaar geleden speelde het hele weekend iets in en om het gezin en was dat afschuwelijke gevoel van op het schavot staan, wat bevestigd werd door een knikje, toen ze dat deelde. Ze meent dat ze iets gezegd heeft in de trant van: kijken en keken jullie door een gekleurde bril?
Als mensen door een gekleurde bril kijken is er verder weinig anders te zien, dan is het blikveld klein of eng. Iedereen maakt dat weleens mee. Kunst is dan om de bril af te doen of een andere bril op te zetten, dingen vanaf een andere kant te bekijken. ‘Hoe zou het voor jou zijn als je in diezelfde situatie was,’ stel je deze vraag aan jezelf of aan de ander, dan krijg je soms verrassende inzichten en uitspraken.
Ze is blij met de uitspraak van haar man. Wat een super bewijs dat jouw lichaam de dingen onthoudt!! Nu kon ze dat gevoel van: er niet bij horen, een vreemde eend in de bijt zijn, onbegrepen worden enzovoort, her-voelen. Het gevoel van geen deel van het geheel meer zijn, dat was en is een zeer diepgaand en laat meestal een diepe wond achter. Het is Zielenpijn.
Zielenpijn en hartenpijn heeft tijd nodig om te genezen.
Ze heeft het gedaan, gisteren en vandaag, de pijn voelen, huilen, eenzaam voelen en al dat langs kwam. Ze heeft dat van mij geleerd, de vragen stellen aan haar lichaam of aan de angst of de pijn.
“Waar voel ik jou, wat wil je mij zeggen, wat kan ik met je doen, hoe groot ben je en kan ik je kleiner maken.”
Tijd heeft ze er voor genomen. Ons lichaam onthoudt veel, zodat we het bij tijd en wijle weer tegen komen om er weer aan te werken, de pijn of ongemak wederom een stukje op te ruimen en jezelf plus dat gevoel te omarmen.
Nadat je dat gedaan hebt, merk je dat de pijn minder is en gaat verdwijnen. Ja, het kan zijn dat het terug komt, zodat je het nog verder op kan ruimen. Gaat dat altijd zo? Gaat daar altijd veel tijd overheen? Nee, dat hoeft niet zo te zijn. Je kan ook in één keer heel veel opruimen. Het ligt aan de intensiteit van ‘de pijn of het probleem’ en de situatie waarin je zit, de rol die jij daarin speelt.
Je hebt weer voeding en leerstof op je levensweg.
En Zij? Ze is door het werken aan haarzelf weer bij zichzelf. Vanavond gaat ze lekker op tijd naar bed want werken aan emoties kost energie. Voor nu voelt ze zich opgelucht en kan ze weer glimlachen!!
Kom jij iets soortgelijks tegen en wil je daar wat mee doen? Ik kan je daar op verschillende manieren bij helpen, je een duwtje in de juiste richting geven. In mijn boek lees je een soortgelijk verhaal en nog vele anderen. Margaretha