Vanmiddag ben ik even naar het kerkhof geweest, en heb een mooie plantenschaal op het graf van mijn ouders geplaatst. Ik zie dat deze iets naar de linkerkant verzakt. De letters lees ik alsof ik ze voor het eerst zie. Mijn vader is het eerst gestorven, in 1991. Mijn moeder 6 jaar daarna. “Weer samen” hebben we erbij laten beitelen toen mamma stierf. Ze was daar van overtuigd.
Jammer dat een broertje van mij wie ik nooit gekend heb en maar 6 weken heeft geleefd, nooit een steen op zijn grafje heeft gehad.
Mijn moeder vond dat altijd jammer.
Er was gewoon geen geld voor.
Ik weet precies waar hij ooit begraven is en kijk daar ook altijd. Daar Is al jaren een ander grafje..
Hoe ouder mijn moeder werd, hoe vaker ze het met mij over Kleine Cleempie had.
De kerkdeur stond open en ik ben naar binnen gegaan.. Wat lang geleden dat ik hier was.
Ik voel verdriet en steek een kaarsje aan.
In mij is het stil en ook weer niet..
Herinneringen tollen over elkaar heen. Met zijn allen tegelijk lijken ze om aandacht te vragen…Vriendelijk vraag ik of ze op een later tijdstip terug willen komen.
Nu wil ik de verbondenheid met mijn allerliefste moeder en mijn onbekende broertje ervaren. Even voel ik weer het gemis van een kindje in wording in mij.. een miskraammeisje. (weet ik) De laatste tijd denk ik daar vaker aan. Heb het nooit aan anderen verteld..De vader van mijn kinderen weet het wel natuurlijk, wij spraken daar ook niet over.. je bent jong en het leven gaat door.. Ik zucht.
De gezichten van mijn overleden oudste broer, mijn vader, de moeder van mijn man, zijn vader heb ik niet gekend, aan hem denk ik ook.
De overleden zwagers, mijn vriendin, kleinzoontje..een hele stoet komt langs.
Herdenken is belangrijk. Weten dat ieder een andere betekenis in mijn leven had. En ik in hun leven.
Dankbaarheid ervaar ik. Grote dankbaarheid. En liefde.
Liefde voor alles en allen.
Een kaarsje voor mijn familie.
Een kaarsje voor hen die steun kunnen gebruiken.
Een kaarsje omdat ik Leef.
Een kaarsje voor geluk.
Margaretha.