De sneeuw zo wit
Waait overal naar toe
Vormt sneeuw-ophoping
Het licht lijkt
Langer
Intenser.
Eronder is het donker.
Sneeuw.. belofte op
Helder zicht
Helder licht?
Zou het kunnen zorgen dat we daardoor in ons leven ook verder kunnen kijken,
Uit kunnen en durven reiken?
De stuifsneeuw van het dak speelt een spel met de vlokken die van de bomen waaien.
Hoe is het met ons spel..
Het spel dat we denken dat er gespeeld wordt
Het bewuste spel van de een
Het onbewuste spel van de ander
Het levenlang doorgaande spel dat we misschien niet eerder zo zagen of konden benoemen?
Ik ben maar een beetje in mijzelf aan het mijmeren, zoals mijn letterkettingen ontstaan,
waar ik mezelf iets later een antwoord op laat geven in dat wat naar boven komt drijven.. dit is ook een spel.
Verwarring in de sneeuw, verwarring in jou en mij.
Wat is nu echt?
Wat is de ware waarheid
Wat als die niet of
Wat als die wel bestaat?
De sneeuw lijkt licht en lichter
En ik?
En jij?
Hoe is het met ons licht..
Ja daar diep in ons..
In ons hart
In onze buik..
Soms, ja soms, of soms wat vaker lijkt mijn hart bang te worden van wat er om mij heen gebeurt, gezegd, ge..
Dat voelt Onprettig.
Zoals vanmiddag nadat ik iets gelezen had waar mijn hart echt pijn van deed.
Ik leg mijn hand op mijn hart
Ik adem in en uit en vraag hardop: Mijn hart, wat zeg jij? Dan ben ik stil en wacht op een antwoord.
Mijn Hart zegt: “In je hart blijven, ademen, in je hart en in je buik, adem, voel je voeten. Ga Uit je hoofd blijf in je hart en in je buik.”
Adem.. ja het helpt. Ik ben weer rustig.
Dat doe ik ook met behulp van mijn Hogere Zelf, met mijn bron, mijn IK BEN. Zij geven mij antwoord, zij steunen mij. En die antwoorden? Ja, die komen dus vanuit mijzelf, mijn intuïtie, mijn bron.
Ineens is er een stemmetje ‘wat zouden Ze er wel niet van zeggen of denken?’
Hoe mooi dat ik nog in mijzelf ben en ik rustig zeggen kan:
“Dat is de kracht kwetsbaarheid. Eerlijk durven zijn, want het komt uit mij. Als die ander hier iets aan heeft dan is dat fijn en mooi en als niet.. dan is dat evengoed zo.”
Namasté, Margaretha.