Alles wat je voor de eerste keer ziet is bijzonder en laat vaak de grootste indruk achter. Ga je weer naar die plek dan is de tweede keer al ietsje minder overweldigend maar nog steeds Super de super. Sommige plekken, zichten of vergezichten blijven je bekoren.
Persoonlijk ervaar ik dat bij meerdere natuurgebieden. Het Junner- Koeland bijvoorbeeld, blijft voor mij woestaantrekkelijk.
Of waar we al honderdduizend keer zijn langsgereden, de boorden van de Vecht met de weilanden er voor en achter, het iets glooiende landschap, het blijft boeiend en mooi en steeds denk of zeg ik “Wat is dit toch prachtig.” In verwondering blijven, kan jij dat ook? Nee? kijk dan eens opnieuw, of kijk met de ogen van een kind. Observeer een kind dan eens als je niet meer weet hoe dat is. De verrukking in de ogen, heel het lichaam doet mee in de ontdekkingsreis. Of het nu een waterdruppel of een grassprietje is. ‘He, als de hand op dat bolletje komt .. “Water,” zegt moeder. De hand gaat boven op dat bolletje dat water schijnt te zijn. Hé weer een verandering, er plakt iets aan de hand.. “Nat” zegt moeder. O, nat? Druppel water is nat.
Grassprietje is een beetje hard en scherp en soms wat zachter. Het blijkt groen te zijn.’
Mensen hebben overal woorden voor die allemaal onthouden moeten worden. Wat heb je als kind toch veel te leren en hoeveel automatismen hebben wij als volwassenen al verworven. Vaak is het goed om een aantal van die automatismen eens weer onder de loep te nemen, alles wat we zo gewoon vinden en daar niet meer bij stil staan. Ken je dat gevoel ook, nadat je ziek bent geweest, dat het zo fijn is om jezelf weer eens te kunnen douchen, of om zelf weer naar het toilet te lopen, om weer aan de eettafel te kunnen zitten..
Ik ga uit van de lopende mens, mensen die aan een rolstoel of bed gekluisterd zijn hebben deze en andere ervaringen.
Deze blog is ontstaan omdat ik gisteren op ziekenbezoek was en de jonge man heeft nog een weg van weken of maanden te gaan eer veel dingen weer automatisch kunnen gaan. “Het is de eerste keer dat ik hier weer zit.” Op zijn eigen bank, weer een grote stap vooruit.
Alles de tweede-eerste keer, dacht ik op de terugweg naar huis. Dankbaar dat ik dit mee mag maken, dankbaar dat deze persoon hier nog is, op onze aardkloot.
Uit de angst of onzekerheid, op naar vertrouwen en in verwondering blijven, grote woorden? Ze zijn wel van belang. Op bladzijde 15 van mijn boek Geloof in jezelf begint het hoofdstuk Angst en Onzekerheid en Vertrouwen staat op bladzijde 139. Ik ben benieuwd wat jij van mijn boek vindt.